بخار داغ چای اش را تماشا می کردم و او با ارامشی وصف ناشدنی به دشت ؛ ناگاه پروانه ای به روی قوری نشست خواستم بگیرمش اما چابک تر از من بود و گریخت، با همان فکر کودکانه ام پرسیدم : استاد پروانه ها هم می خوابند . لبخندی محو بر صورت اش نشست با همان ارامش قدری چای نوشید و گفت : اگر عاشق ها بخوابند .
ارسال شده در تاریخ : 23 شهريور 1384برچسب:, :: 22:41 :: توسط : دیوانه ی عصیانگر
درباره وبلاگ
عصیان می کنم به جبران خاموشی پدرانم هذیان می گویم به تاوان استدلال های پوسیده پدرانم و قربانی می کنم به ازای بوسه ای از خدایم .
