دیروز زاد روزم بود

نگاهی به خط خطی های بی ارزش شناسنامه ام کردم 

                                     چه قدر از روی این خط خطی ها جوانم

                  پس این همه سال که گذشت چه؟

به اینه نگاه می کنم

                     هنوز موی سپیدی ندارم

                                                 به جز انکه از اغاز تولد با من بوده است...

   از بچگی روی چرخ و فلک حالم بد میشد

                                      اهای ! نگه دار پیاده می شم . 

 هر کدوم رو که تموم می کرد از دار می اورد پایین پهن می کرد رو ایوون و می شست روش یه چایی توی اون لیوان کمر باریک ها که فقط برای مهمونا توش چایی می ریخت می خورد و زیر لب یه چیزایی می گفت و ریز ریز می خندید .

اگر قرار نیست تو ، من، ان پسربچه ،

ان پیر زن، ان مردکارمند، ان زن خانه دار،

ان نقاش ، ان رفته گر،  ان راننده ،

ان پیر مرد ، ان پرستار ، ...

چرا راه دور بروم اگر قرار نیست انسان به ارزو های اش برسد 

                                                                          پس چرا ؟ چرا زنده ایم 

چرا زنده ایم و راضی و هیچ عصیان و طغیانی نمی کنیم اگر قرار نیست حتی به کوچک ترین ارزوهایمان برسیم؟

چرا خیال می کنم زندگی برای رسیدن به اروز ها نیست و ارزو ها فقط در رویا تجلی می یابند؟

            تو را نمی دانم اما من دیوانه ام یک دیوانه عصیانگر امروز از خانه بیرون می روم و به اولین انسانی

          که گرفتار سرطان روزمرگی بود لبخند می زنم و می گویم که امروز صبح خدا به من گفت که از جانب

          او این لبخند را به تو هدیه کنم .

          می خواهم تمام امروز این کار را انجام دهم .

                             من برای افکار و کردارم دلیل و منطق نمی خواهم ، من یک دیوانه ام

                                         من یک دیوانه عصیانگر ام و این ها نیز پریشانی های من است 

 خسته شدم از این همه بازی رنگ و نور ؛

                                             بوی مرگ می دهد تنم بوی خاموشی بوی خفگی .

خفگی در دریای ترس .

دریایی که در ان بی جنگ ، پرچم سفید بالا می کنیم ، اعلان تسلیم .  

                                                        می خواهم با تمام وجود سر از زیر اب در ارم .

می خواهم فریاد زنم من پدر نیستم ؛

                                       ما پدرانمان نیستیم بر می خیزیم و فریاد می کنیم حقمان را .

باز صدای مادر بزرگ در گوشم : کودکم دنیا جنگل است با هزاران گرگ.

                                                                                    نیفتی گیر این گرگان...

(احساس خفگی می کنم...

شاید این دریا ، این احساس خفگی .... نکند , نکند گیر گرگان افتاده ایم ؟؟؟

                  با تمام وجود به حرکت دست های استاد نگاه می کردم تمام بعد از ظهر با گره های پیچ در پیچ 

                قالی می بافت ؛ کلافه شده بودم حتی یکی از ان گره ها را هم یادنگرفتم ؛ دیگر به گلیم نیمه و 

               گره های استاد نگاه نمی کردم . متوجه نشدم استاد کی دست از کار کشید اما سنگینی نگاهش

             مرا به سمت او خواند: بقیه اش را تو بباف 

           _یاد نگرفتم . حتی یکی از گره ها را هم یاد نگرفتم .

         _تعجب کردی؟  . . . تا زمانی که لیوانت را خالی نکنی نمی توانی دوباره پر اش کنی...حتی به اندازه ی 

       یک گره گلیم بافی.

به کوروش چه خواهیم گفت؟ ***** اگر سر برآرد ز خاک


اگر باز پرسد ز ما *****چه شد دین زرتشت پاک


چه شد ملک ایران زمین ***** کجایند مردان این سرزمین


به کوروش چه خواهیم گفت؟ *****اگر دید و پرسید از حال ما


چه کردید برنده شمشیر خوشدستتان ***** کجایند میران سرمستتان


چه آمد سر خوی ایران پرستی ***** چه کردید با کیش یزدان پرستی


به شمشیر حق نیست دستی


که بر تخت شاهی نشسته است ***** چرا پشت شیران شکسته است


در ایران زمین شاه ظالم کجاست *****هواخواه آزادگی پس چرا بیصداست


چرا خاموش و غم پرستید،های ***** کمر را به همت نبستید،های


چرا اینچنین زار و گریان شدید ***** سر سفره خویش مهمان شدید


چه شد عرق میهن پرستیتان ***** چه شد غیرت و شور و مستیتان


سواران بیباک ما را چه شد***** ستوران چالاک ما را چه شد


چرا ملک تاراج میشود ***** جوانمرد محتاج میشود


چرا جشنهامان شد عزا ***** در آتشکده نیست بانگ دعا


چرا حال ایران زمین ناخوش است ***** چرا دشمنش اینچنین سرکش است


چرا بوی آزادگی نیست، وای *****بگو دشمن میهنم کیست، های


بگو کیست این ناپاک مرد ***** که بر تخت من اینچنین تکیه کرد


که تا غیرتم باز جوش آورد ***** ز گورم صدای خروش آورد


به کوروش چه خواهیم گفت؟

یادم اومد اخرین باری که خواب دیدم فرشته ی مرگ بود که در ستیز با افرودت الهه عشق رنگ از رخ برده بود اخ که این خوابی بیش نبود که اگر بود این چنین چین و چروک قبر برگونه جوانم نمینشست کجایند خدایانی که زمانی به پاس زیبایی اندیشه ام هزار قو قربانیشان کردم کجایند؟

 بخار داغ چای اش را تماشا می کردم و او با ارامشی وصف ناشدنی به دشت ؛ ناگاه پروانه ای به روی قوری نشست خواستم بگیرمش اما چابک تر از من بود و گریخت، با همان فکر کودکانه ام پرسیدم : استاد پروانه ها هم می خوابند . لبخندی محو بر صورت اش نشست با همان ارامش قدری چای نوشید و گفت : اگر عاشق ها بخوابند .