]

  محتسب ،مستی به ره دید و گریبانش گرفت      مست گفت: ای دوست این پیراهن است ،افسار نیست

                       گفت :مستی، زان سبب افتان و خیزان میروی      گفت: جرم راه رفتن نیست ،ره هموار نیست

  گفت: می باید تورا تا خانه ی قاضی برم            گفت :رو صبح ای، قاضی نیمه شب بیدار نیست

                      گفت: نزدیک است والی را سرای، انجا شویم     گفت :والی از کجا در خانه ی خمار نیست؟

 گفت :تا داروغه را گوییم، در مسجد بخواب       گفت: مسجد خوابگاه مردم بدکار نیست

                      گفت: دیناری بده پنهان خود را وا رهان         گفت :کار شرع ،کار درهم و دینار نیست

 گفت :ز بهر غرامت، جامه ات بیرون کنم               گفت: پوسیده است ،جز نقشی ز پود و تار نیست

                     گفت ،اگه نیستی از سر درافتادت کلاه                     گفت: در سر عقل باید ،بی کلاهی عار نیست

 گفت: می بسیار خوردی، زان زخود بی خود شدی     گفت :ای بیهوده گو، حرف کم و بسیار نیست

                    گفت :باید حد زند هشیار مردم، مست را             گفت : هشیاری بیار، اینجا کسی هشیار نیست.

  ذهنم پریشان است  ولی ظاهر ارامی دارم 

     می ترسم

          وقتی در اینه می نگرم میترسم 

                           نمی شناسم این در اینه نمایان را :

                مگر می شود کسی اینقدر ارام باشد؟

  خوشا به حالش ، شاید انسان نیست! 

                                                  مگر می شود انسان بود و بی غم؟